Caroianos - Unha historia pola nosa historia rural
Xosé Fortes e Germán Fortes

Neno Xesús de Caroi
onte el foi aparecer,
nese lugar de Medio
onde non hai que comer.

A parroquia de Caroi
non hai ferro que a entre,
con tantas nenas bonitas
e tantos mozos valentes.

Caroi é moi boa terra
ten a capela no campo,
San Xosé, Neno Xesús
e a Virxe dos Milagres.

Indo de cara a Barbeira
herba seca nos valados,
vindo de cara a Caroi
caraveles encarnados.

Arriba Loureiro verde
abaixo manta mollada,
onde están os de Caroi
os outros non valen nada.

O cura de Vigo é xastre
o de Marín mariñeiro,
o de caldas paragüeiro
o de Caroi carpinteiro.

San Antonio de Caroi
casamenteiro de vellas,
por que non casas as mozas?
que mal che fixeron elas?

Polo Seixo nace o sol
pola Corredoira a lúa,
na parroquia de Caroi
unha estrela que me alumbra.

Cando vaias para Caroi
ten coidado no camiño,
mira que che está o demo
metido nun buratiño.

De Caroi á Corredoira
hai moi pouquiño que andar,
por eso os namorados
teñen pouco que falar.

Heime de casar en Caroi
que é terra de moito pan,
o forno da miña sogra
cría silvas polo verán.