Cancioneiro do pobo de Sabucedo
Roi Vicente Monteagudo

Date la vuelta, ghuapo,
date la vuelta,
que quiero ver el vuelo
de tu chaqueta.

De tu chaqueta, ghuapo,
de tu chaqueta,
date la vuelta, ghuapo,
date la vuelta.

Manolo, dime a dónde vas,
Manolo, que aburrido estás.
Dime a dónde vas, Manolo?
Dime a dónde vas, bien mío.

Yo me voy a la taberna
a echar un vaso de vino.

Manolo, dime a dónde vas,
Manolo, que aburrido estás.

Dame lume, Lola,
polo vertedeiro,
dame lume, Lola,
que eu son o ferreiro.

Se eres o ferreiro,
sube para arriba,
comerás o caldo
nunha bacenilla.

Palmira, lará, Palmira,
Palmira, que triste estás,
Palmira, lará, Palmira,
de ronda co teu rapaz.

De ronda co teu rapaz,
de ronda co teu pimpón,
Palmira, lará, Palmira,
Palmira do corazón.

Palmira se compró un traje,
pensando que se casaba,
el traje era muy bonito,
ella quedó como estaba.

Vaite lavar, porcona,
vaite lavar,
se non che chega o río,
tírate ó mar.

Tírate ó mar, porcona,
tírate ó mar,
vaite lavar, porcona,
vaite lavar.

Anda Maruxiña, remenda o refaixo,
que o tes rachado por riba e por baixo,
por riba e por baixo,
por baixo e por riba,
anda Maruxiña, remenda a puntilla. 

Ai roxiña, roxiña po pelo,
ven comigo mallar no centeo,
o centeo, o centeo, a cebada,
ai roxiña, miña namorada. 

Para Sabucedo cantando,
vida do meu corazón,
para Sabucedo cantando,
para outro lado non.

O lughar de Sabucedo
heino de fundir a tiros,
unha rapaciña que hai nel
rouboume os cinco sentidos.

Santa Polonia en Quireza,
Ecce Homo en Cerdedo,
a Candelaria no Pegho
e as eghuas en Sabucedo.

Sabucedo desde lonxe,
de lonxe parece vila,
un caravel na entrada,
unha rosa na salida.

A subila e a baixala,
a costiña da Tomada,
a subila e a baixala,
perdín a miña navalla.

Se pasas por Sabucedo,
pola beiriña do adro,
rézalle un Ave María
á Virxe do Rosario.

O lugar de Sabucedo
está nunha baixadiña,
se tes o amores nel,
dichosa de ti, meniña.

Sabucedo bonitiño,
bonito coma unha flor,
carretera polo medio
e aghora polo arredor.

Para Sabucedo hei d’ir,
para Sabucedo hei d’ir,
Anque me poñan cancelas,
todas as hei de partir.

Para Sabucedo hei d’ir,
anque me poñan cancelas,
anque bote toda a noite
abrindo e pechando nelas.

O lugar de Sabucedo
non é lugar nin aldea,
é un camiño no fondo
donde o lobo oubea.

O lugar de Sabucedo
é moi lindo de querer,
ten un loureiro no medio
que alumea sen arder.

As mozas de Sabucedo,
todas xuntas nunha eira:
unhas cantan e outras bailan,
e outras non hai quen as queira.

Arriba, pandeiro roto,
abaixo, manta mollada,
viva a aldea de riba,
que a de abaixo non vale nada.

O pandeiro toca ben
as ferriñas danlle o son,
as mociñas que o tocan
da aldea de riba son.

O pandeiro toca ben
as ferriñas danlle o son,
as mociñas que o tocan
da aldea de riba son.

Velaí vos van,
pequeniños e marelos,
levan o paso de can.

Se vas á aldea de baixo,
dálle recordos a tres:
á barbuda, á vella
e á “outra”, se a ves.

Arrímate a los rincones,
que bien lo sabes hacer,
has perdido la vergúenza
no tienes más que perder.

As mozas de Vilaboa,
cando van á confesión,
collen ó cura polo beche
coma se fora un castrón.

As mociñas de Tomonde
son poucas e valen menos;
van a tres perras o cento,
coma os xurelos pequenos.

En Tomonde non hai mozas,
na Barbeira ghana delas;
vindo cara Sabucedo,
bonitiñas como velas.

Os de Sabucedo
comen o caldo acedo.
Se vas a Quireza,
o pan non che esqueza.

Eime de ir casar a Castro,
que é terra de moito pan;
o forno de miña soghra
bota silva polo vrán.

Eime d’ir casar a Castro,
que demonio pode ser,
anque non haxa máis,
pataquiñas ha de haber.

As mozas de Vilaboa
cando van coas ovellas,
van apañando caghallas
pensando que son herbellas.

As mozas de Vilaboa,
non é unha, que son todas;
pon a tres pares de medias
pra ter as pernas ghordas.

As de Vilaboa, cando van co ghando,
espétan a vara e bailan o tango,
e bailan o tango e maila muiñeira,
ás de Vilaboa non hai quen as queira.

Desde aquí a Vilaboa
hai media leghua de monte.
Viva quen paseaba
alá pola media noite!

A muller do zapateiro,
por ben bonita que sea,
sempre ten os dentes neghros
de tirar pola correa.

En la feria en Forcarei,
una vaca se ha vendido
y ha dado mil pesetas,
¡vaya neghocio blandido!

Barreiro barraco,
metido nun saco,
de patas pra riba,
fumando tabaco.

Voy a echar la despedida
por riba de una pelota:
o pai do fillo de Rosa
éche Fernando de Cota.

Hai unha rúa que arrasa,
hai unha rúa que arrasa,
na casa das Cotobadas
a máis vella é a Tomasa.

Mariana de Soutelo,
despois de vella, ghaiteira,
mandoume facer un saio
aberto pola dianteira.

O río cando vai cheo
leva follas e folliñas,
tamén podía levar
as miñas malas veciñas.

O río cando vai cheo
leva carballos e follas,
tamén podía levar
as lenguas murmuradoras.

Nós de aquí e vós de alá
somos tantos coma vós,
nós comemos o carneiro
e as cornas son para vós.

Cara de cuerno y candil,
cara de cuerno y candil,
fuciño de porco bravo,
barrigha de tamboril.

Chamáchesme pera podre,
eu a ti mazán podrida,
a pera toda se come,
a mazán toda se tira.

Cando canto, canto rabias,
quen mas oe, ben mas entende,
doume Dios habilidá
pra comprar a quen me vende.

Vai á merda, vai á merda,
cara de cañoto seco,
vai á merda, vai á merda,
que eu contigho non me meto.

Anda coxo que che é noite,
busca pousada con día,
os coxos da miña terra
búscana ó mediodía.

Tengo un amor tartamudo,
para hablar tartamudea,
para decir que me quiere
tarda tres horas y media.

Monteira, miña monteira,
miña monteira gharrida,
cantos homes enghañaches
indo por Soutelo arriba.

Teño un amor, teño dous, teño tres,
non quero máis,
teño un amor conocido,
non quero conocer máis.

Sempre me andas: voume, voume,
xa te podías ter ido,
se te foras hai un ano,
xa me tiñas esquecido.

Los amores que tú tienes
ya los he tenido yo,
me alegro que te diviertas
con lo que a mí me sobró.

Heiche de botar un tiro
rasteiriño polo chan,
a dama que non é túa
nunca lle botes a man.

Me preghuntas si te quiero,
vaya que buena preghunta,
ni te quise ni te quiero,
ahora peor que nunca.

Anduvécheste alabando
que non me podías ver.
Dios cho paghe, queridiño,
é o que quería saber.

Arrimeime a ti, loureiro,
pensando que eras calado.
Loureiro langhoreteiro,
todo tras langhoreteado.

Quedaches de vir ás nove,
viñeches ás nove e media,
pensas que non é pecado
enghañar a quen espera.

Se por pobre me desprecias,
digho que tienes razón,
amor pobre y leña verde
arde cuando hay ocasión.

Pensaches de me dar palla
cousa que nunca comín,
o teu palleiro non ten palla
para darme a min.

Pensaches que te quería
érache un anghaño teu,
nesa túa fermosura
non me namoraba eu.

Pensas que che quero moito
porque miro para ti,
así Dios me favoreza
como me río de ti.

Alghún día non quixeches,
aghora queres, non quero,
dille a teu pai que te poña
onde ten o unto vello.

Pasei pola túa porta,
encirráchesme o cadelo,
ti fixéchelo de risa,
o can tomouno en serio.

Pasei pola túa porta,
non me quixeches abrir.
Dios cho paghe, queridiño,
eu xa quería fuxir.

Costureira non a quero,
tecedeira non ma dan,
a filla dun labrador
téñoa coma na man.

Costureira non ma dan,
se ma dan tiro con ela,
tódolos pillos da calle
dormen á noite con ela.

Os meus ollos teñen a culpa,
a eles me hei de volver,
que foron tomar amores
onde non debía ser.

Como quieres que te quiera
y ponga mi amor en ti,
si eres como una veleta,
hoy aquí y mañana allí.

Eres como una veleta
que está encima de una torre,
viene un viento y otro viento,
y a todos le corresponde.

El amor de la mujer
es como el de la gallina,
que cuando le falta el gallo
a cualquier gallo se arrima.

Castiñeiro sen ourizos,
que castañas has de dar,
home pequeno e sen barba,
que amores has de tomar.

Non quero casa caída
nin parede derrotada,
nin amor que fose doutra
que a vida teña apenada.

O cariño que che teño
e mailo que che hei de ter,
cabe na folla dun fento,
inda non o ha de encher.

O cariño que che teño
cabe nunha man pechada,
nin é moito, nin é pouco,
nin é algo, nin é nada

O amor que ha de ser meu
ha de ter o cu de pau,
a barrigha de manteca,
os ollos de bacallau.

Con la p eres Pepita,
con la u eres Urbana,
con la t eres Teresa,
y con la a eres Ana.
Léeme estas cuatro letras
y verás como te llamas.

Antonio Rama Lestón
cara de ghinda madura,
San Lourenzo, meu señor,
quen temos por noso cura.

Señor cura da parroquia,
a doutrina non lla sei,
pídame unhas cantinelas
que eu llas repinicarei.

El señor cura no baila
porque tiene la corona,
baile, señor cura, baile,
que Dios todo lo perdona.

O carabel cando nace
chámanlle carabeliño,
tódolos fillos dos curas
chámanlle ó pai “señor tío”.

O cura cando vai fóra
leva a criada na mula,
na primeira carballeiriña
dálle unha sacudidura.

O cura cando vai fóra
déixalle dito á criada:
"Veña cedo, veña tarde,
déitate na miña cama."

O cura e maila criada
ordenaron de moer,
tiñan a leña no monte
e a fariña para moer.

O cura que me casou
era ben casamenteiro,
unha moza como eu era
casoume cun serralleiro.

Se queres aquí, aquí,
se queres alá, alá,
se queres na casa do cura,
na casa do cura será.

Da banda dalá do río
asubioume unha melra,
hache de ser miña soghra
que está seghando na herba.

Miña soghra morreu onte,
enterreina no inferno,
dixéronme os demos todos:
"Temos leña pro inverno."

Miña soghra forradora,
ben chea vai de forrar,
inda ten o unto vello
do porco que ha de matar.

Miña soghra morreu onte,
enterreina nun barranco,
pasei onte por alí,
inda rebuleu un zanco.

Miña soghra non me quere,
heina de facer rabiar,
heille de enghañar o fillo,
heillo de deixar quedar.

Todas las suegras son malas,
todas las suegras son malas,
hicieron una de azúcar
y todavía amargaba.

Pasei pola túa porta,
axexei polo cerrollo,
o demo de túa nai
meteume un pau por un ollo.

Miña soghra quéreme mal,
miña cuñada tamén,
estando ben co meu home
non se me da por ninguén.

Todos los días del año
le rezo a Santa Teresa,
Dios me dé una sueghra
que tenga la lengua presa.

Aparta d’aí, vella,
déixame pasar,
o demo da vella
non quere apartar.

Unha vella dixo a outra
polo burato da porta:
"Ti ghoberna a túa vida,
que a miña nada che importa."

Unha vella e máis ben vella,
máis vella que Salamanca,
botou un peido na cama
que fixo rachar a manta.

Unha vella e máis ben vella,
máis vella que San Antonio,
botou un peido no inferno,
matou cento un demonio.

Unha vella fixo papas
e o pote botou fóra,
hai un ano que foi eso
e inda hoxe a vella chora.

Unha vella fixo papas
e botoulle calacú,
e comeunas pola boca
e botounas polo cu.

A miña muller é vella,
de vella non pode andar,
haina que poñer de cancela
na entrada do lughar.

As esfolladas do millo
non dan proveito a ninguén;
mandei ó meu home a elas
e esfollárnmo tamén.

Aghora que ven o tempo,
o tempo das esfolladas,
para comer coas nenas
catro castañas asadas.

Se queredes sachos,
traémolos nós,
arados de ferro
e carros de bois.

Aquí vimos os do monte,
aquí vimos de coller;
traemos todo collido,
non temos a que volver.

Unha noite me colleron
nunha fiada de lan;
unha noite me colleron,
noutra non me collerán.

Estamos no tempo
do tréquele, tréquele,
estamos no tempo
de trequelear;
estamos no tempo
de mazar o liño,
estamos no tempo
do liño mazar.

Se queres que o carro cante,
móllalle o eixo no río;
despois co eixo mollado,
canta coma un asubío.

Se queres que o carro cante,
miña prima Manuela,
se queres que o carro cante,
bótalle sebo de vela.

O muiño das Paradas,
eu ben lle sei o tempero;
cando está alto, baixalo,
cando está baixo, erguelo.

Unha noite no muiño,
unha noite non é nada;
unha semaniña enteira,
eso si é muiñada.

Moito che quero, rapaza,
moito máis che hei de querer;
cando vou ó muiño,
sempre me deixas moer.

Anduvécheste alabando
polos muiños moendo,
que te ibas casar comigo,
eso s'inda eu querendo.

Aghora que ven o tempo
do paxariño cantar,
canteiros e carpinteiros,
evos horas de marchar.

Aghora que ven o tempo
do salgheiriño abrir,
canteiros e carpinteiros,
evos hora de partir.

De Madrid veño por verte,
carabel dos carabeles,
de Madrid veño por verte,
non por falta de mulleres.

Los cabellos de una rubia,
dicen que tienen veneno,
aunque muera envenenado,
cabellos de rubia quiero.
Ni con risas ni con veras,
a ti, serrana, no puedo.

Vivan los cabellos rubios,
vivan los rubios rubiales,
vivan los de mi morena,
que son rubios naturales.

Por un bico que me deras,
eu non sei que che daría,
daríache a miña alma,
daríache a miña vida.

Carretera da Portela,
las arenas echan flores;
por aquella carretera
se pasean mis amores.

Pola Portela pasou,
pola Portela pasou,
moitas soidades leva,
moitas máis me a min deixou.

Mi amor cuando se fue,
me dijo que no llorase,
que echara penas al aire,
pero que no lo olvidase.

Mi amor cuando se fue,
llorando me dijo así:
"Adiós, querida del alma,
que me despido de ti."

Vente conmigho, Rosiña,
non te quedes na roseira;
esta noite vai chover,
rosa mollada non cheira.

Vente vindo, eu voume andando,
vente vindo, eu voume andando,
non quero que digha o mundo
que eu por ti vou esperando.

Debaixo da oliveira,
non chove nin cae orballo,
rapaza, se has de ser miña,
non me deas máis traballo.

Debaixo da oliveira
da gusto parrandear,
ten a folla miudiña,
non deixa entrar o luar.

Algún día fuches miña,
aghora véñote ver,
que che quero preghuntar
se queres volver a ser.

Maruxiña do portelo,
a do refaixo marelo,
se te encontro no camiño,
non che ha de valer "non quero."

Maruxiña, dame un bico,
pola nai que te pariu;
o inferno xa n’o hai,
que o demo mateino eu.

Maruxiña do pan quente,
túa nai onte coceu;
dáme un cachiño de bola,
pola nai que te pareu.

Maruxiña, dame un bico,
que che hei de dar un pataco,
non quero bicos dos homes,
que me cheiran ó tabaco.

Maruxa, ti é-lo demo,
sempre me andas tentando;
ou no río ou na fonte,
sempre te encontro lavando.

Pasei o mar da marola,
Maruxiña, por te ver,
pasei o mar da marola,
a piques de me perder.

Heime d'ir e non me vou,
heime d'ir e non me vou;
como me hei de apartar
de arredor de quen estou?

Eu querer, quéroche ben,
eu querer, quéroche ben;
sólo me falta saber
se ti me queres tamén.

No me mires que me matas
con esos ojos tristes,
porque se me representan
las palabras que me distes.

No me mires de reojo,
que es mirada de traidor;
mírame cara a cara,
que es miradita de amor.

Miña mazán colorada,
miña mazán colorada,
anque río e falo a todos,
para ti estou ghardada.

Miña mazán colorada,
rubia como unha cereixa;
eu queríate olvidar,
o corazón non me deixa.

Moza que estás na ventana
coa punta do pano fóra,
eu quéroche ve-la cara,
o pano non me namora.

Tira de esa ventana,
no seas tan ventanera;
una cuba de buen vino
no necesita bandera.

Te quiero porque te quiero,
y porque me da la ghana;
porque me sale el quererte
de los rincones del alma.

Adiós y no digho a quién,
adiós y no digho a quién,
por no despreciar a nadie,
adiós, mi querido ben.

A perdiz anda no monte,
o perdighón no valado;
a perdiz anda dicindo:
"Ven acá, meu namorado."

Teño un amor na montaña,
teño outro montañés;
teño un amor na montaña,
na ribeira teño tres.

Ben te vin entrar na misa,
ben te vin arrodillar;
e coa ghana de mirarte
non me puiden persinar.

Eses teus ollos azules,
comprareichos se mos vendes;
son variñas de xustiza,
cadeas con que me prendes.

Esta noite hei d'ir alá,
rapaza, non teñas medo;
déixame a porta atrancada
cunha palla de centeo.

O meu amor é pequeno,
se é pequeno así o quero;
lévoo no rodo da saia
e parrandeo cando quero.

Teño un amor que me quere,
outro que me dá diñeiro;
outro que me desenghaña,
aquel é o verdadeiro.

Heicho de dar, queridiña,
heicho de dar que o teño;
heicho de dar, queridiña,
o anillo do meu dedo.

Si Dios del cielo quisiera,
y la Virgen del Pilar,
que tu ropita y la mía
fueran juntas a lavar.

O meu amor é José,
bonito como unha rosa,
teño medo que mo leve
algunha moza envidiosa.

Heime de embarcar e irme,
heime de embarcar e irme,
rema, barqueiriño, rema,
que o meu corazón vai firme.

Moreniña por morena,
téñoche o ollo botado;
has de ser miña muller,
ou non hei de ser casado.

Amante mío del alma,
hechicero de mis ojos,
dime cómo y hasta cuándo
han de durar tus enojos.

Escribíchesme unha carta,
pero non teño papel,
para ti, meu queridiño,
na folla dun carabel.

Escribíchesme unha carta,
papel branco e tinta verde;
eu non quero que m’escribas,
quero que veñas a verme.

Escribíchesme unha carta,
papel branco e tinta verde;
eu non quero que m’escribas,
quero que veñas a verme.

Ollos verdes son traidores,
azuis, mentireiros;
os castaños son firmes
e verdadeiros.

Estreliña do luceiro,
estreliña do luceiro,
quen ten amores non dorme
senón o sono primeiro.

Estreliña do luceiro,
e máis da claridá,
vaise o día, vaise a noite,
vaise a nosa mocedá.

Carretera da Portela,
maldito quien te fundó,
por allí marchó mi amante,
a esta tierra no volvió.

Botei un limón a nado,
foi cerrado e veu aberto;
aghora que vou sabendo
que o teu amor non é certo.

Teño unha herba na horta
que lle chaman os asentes;
para contestar comigo,
inda che han de caír os dentes.

Teño unha herba na horta
que lle chaman ceredonia;
para contestar comigo,
tienes muy poca memoria.

A raíz do toxo verde
é moi mala de arrincar;
os amoriños primeiros
son moi malos de olvidar.

Os amoriños primeiros,
olvidalos non hai razón,
que sempre deixan quedar
raíces no corazón.

Os amoriños primeiros
olvidáronme moi cedo,
pero os que aghora tomei
para sempre me prenderon.

Fuiste mi primer amor,
llevaste mi corazón.
No hay amor como el primero,
siempre lleva lo mejor.

Fuiste mi primer amor,
me enseñaste a querer;
no me enseñes a olvidar,
no lo quiero saber.

Olvidáchesme, olvideite,
nada che quedei debendo;
déchesme a carta de pagho,
deiche o recibo correndo.

O meu corazón é terra,
heino de ir mandar labrar,
para sementar as penas
que por ti hei de pasar.

Paseando por tu calle,
rondando voy sus esquinas.
Estas si que son finezas,
si fueran aghradecidas.

Queridiña con xabón,
queridiña con xabón,
tódalas manchas se lavan,
menos as do corazón.

Como quieres que la hiedra
en el invierno se seque,
como quieres que olvide
a quien he querido siempre.

Arrimeime a un pino verde
para ver se me consolaba;
e o pino, como era verde,
ó verme chorar, choraba.

Una peña se quebranta,
un barco se balancea,
un toro bravo se amansa,
un amor firme falsea.

Siempre me dices adiós,
no me dices hasta cuándo.
Siempre me dejas quedar
un poquito suspirando.

Arrimeime a un pino verde
para ver se me consolaba;
e o pino, como era verde,
ó verme chorar, choraba.

O cariño é un ladrón,
o cariño é un ladrón,
meteuse na miña casa,
rouboume o corazón.

O cariño é un ladrón
que polos ollos se mete
e despois no corazón
puñaladas da de muerte.

Corazoncito, no llores,
ni te muestres afligido.
Aquel que ha sido y no es,
como si no hubiera sido.

El ramo de San José
todos los años florece;
las palabras que me diste,
donde van que no aparecen.

Meu amor, como fixeches?
Meu amor, como fixeches?
Xa os camiños botan herbas
desde que aquí non viñeches.

No te acuerdas qué m’has dicho
estando en conversación,
que se aplanarían los montes,
pero tu firmeza no.

Los montes no se aplanaron,
que se quedaron así.
Los montes no se aplanaron,
pero tu firmeza sí.

Cambiaches ouro por plata,
e plata por calderilla.
Cambiáchesme a min por outra,
eu a ti non cho faría.

Queridiña, donche os ollos,
tamén che me don os meus;
ha-los d’ir lavar ó río,
onde a troita lava os seus.

Mis ojos lloran por verte,
mi corazón por amarte,
mis labios por darte un beso,
mis brazos por abrazarte.

O amor da costureira
era de papel e mollouse;
aghora, costureiriña,
o teu amor acabouse.

Los amores con que me miras
no son los acostumbrados,
en el mirar se conoce
que andan los tiempos cambiados.

Una ghotera continua
ablanda a un duro peñón,
y mis suspiros no pueden
ablandar tu corazón.

Eu queríame casar,
miña nai dime que é cedo;
ela como está casada
non sabe a ghana que eu teño.

Eu queríame casar,
miña nai, non teño roupa,
casa, miña filla, casa,
que unha perna tapa á outra.

Casadiña de tres días,
onde che van os colores?
Nin casada, nin solteira,
nunca chos tuven mellores.

Eu caseime por un ano
para ver a vida que era,
o ano vaise acabando,
solteiriña, quen me dera.

Tomei amores dun xastre,
olvideinos dun canteiro,
e para acabar con todo,
caseime cun serralleiro.

Terra fría non dá pan,
terra fría non dá pan;
vale máis estar solteira
que casar cun balandrán.

Pereira que non ten peras,
quen ha de subir a ela?
Mociña que non ten honra,
quen ha de casar con ela?

Miña nai por me casar,
prometeume canto tiña,
aghora que me casou,
botoume cunha ghaliña.

Miña naiciña querida,
que lle fixo o meu pai?
A barriga vai inchando
e o cabazo alá o vai. 

Miña nai, miña naiciña,
como miña nai ningunha,
que me quentou a cariña
co calorciño da súa. 

Miña nai doume unha tunda
co aro dunha peneira,
miña nai teña verghoña
que aí vén a xente da feira.

Miña nai doume unha tunda
e despois doume un abrazo,
e despois acariñoume
coas costas dun angazo. 

Miña naiciña querida,
que barbas ten aquel home,
cala, miña filla, cala,
que o inverno todo o come. 

Miña nai e maila túa
van xuntas á romaría,
a túa, como é larpeira,
comeulle todo á miña. 

Miña nai do corazón,
miña nai do corazón,
a tódalas vexo ir,
á miña naiciña non. 

Miña nai, como era pobre,
mandoume ir coas ovellas;
o lobo comeume dúas,
aquí lle traio as orellas. 

Miña nai, o pote ferve,
a vosa filla non vén;
o porteliño da horta
alghún ghalanciño ten. 

Miña nai, como era pobre,
non tiña pan que me dar;
encheume a cara de bicos
e rebentou a chorar. 

Nosa Señora da Ghrela
ten un vestido de seda.
Quen llo deu, quen llo daría?
San Xorxe de Codeseda. 

Miña Virxe de la O,
eu este ano ala non vou,
tiña o diñeiriño xunto
e non sei quen mo levou. 

San Antonio, queridiño,
casamenteiro de vellas,
por que non casas ás mozas
que mal che fixeron elas. 

Para cantar veño eu,
para cantar veño eu,
Nuestra Señora me axude,
Señor San Bertolomeu. 

Día de San Agustín,
día de San Agustín,
tódas las penas se acaban
las mías no tienen fin.

Alá enriba non sei onde,
receille a non sei que santo,
rezándolle a non sei quen,
ghánase non sei que tanto. 

Quen me dera estar no ceo,
día de Tódolos Santos,
pra ver aquela Señora
amparadiña de tantos. 

Veintiún años tenía
cuando la vista perdí.
Santa Lucía, querida,
tened compasión de mí. 

San Benitiño do ollo redondo,
hei d’ir alá, miña nai, se non morro,
hei de levar unha bota de viño
e unha bola de pan pro camiño. 

Virgen do Carmen, valeme,
que estou no medio do mar,
non hai barqueiro que reme
nin remo para remar. 

Virgen de la Soledad,
Virgen de la Soledad,
a mal tiempo buena cara
que Dios lo remediará. 

Si quieres saber el nombre
de mi amor como se llama,
acuérdate de aquel Santo
que le floreció la rama. 

Desde o alto do Carbón,

eu ben che vexo a Barbeira,

ós fillos da Filomena
tocareille a muiñeira. 

Para quen entrou no baile,
para quen entrou agora,
para quen entrou no baile,
hei cantar a noite toda. 

Esta vai por despedida,
esta vai por derradeira,
esta vai por despedida
dunha rapaza solteira.

Pola folla da oliveira,
pola folla da oliveira,
entrá, mozos, a bailar,
que vai tocar a Cerdeira. 

Con miña rapaciña
teño que bailar de cote,
que lle deixaron seus pais
doce mil reás de dote. 

Entrá, mociños, entrá,
pola porta para adentro,
quen me dera que entrara
quen teño no pensamento. 

Baila con ela, ghalán,
baila con ela, ghalán,
anque lla vaias pedir,
eu ben sei que non cha dan. 

Baila con ela, sen dúbida,
baila con ela, sen dúbida,
é filla dun arrieiro,
hache de dar unha mula. 

Unha volta polo medio
e outra polo arredor,
así fai o que ben baila,
así fai o bailador.

Arrímate, bailador,
arrímate que non pecas,
el que baila e non se arrima
es que come pan a secas.

Baila que podes bailar,
baila que podes bailar,
leváche-lo mellor mozo
que había neste lughar.

Entrar a bailar, bailando,
entrar a bailar, bailando,
chama a quen che parecer,
a min deixame tocando. 

Por cantar e por bailar,
nada se perdeu no mundo,
se perdeu por murmurar
a vida de cada un. 

Eu cantar non sei cantar,
eu bailar non sei dar volta,
inda teño de aprender
co ghalán da miña porta. 

Miña garganta churrera,
miña garganta churrera,
te tengo que comparar
con la música de guerra. 

Miña gargantiña rouca,
miña gargantiña rouca,
quen che me dera cambiar
miña garganta por outra.

A ruiña non vale nada,
a ruiña non vale nada,
inda non veu aquí hoxe
quen me ten dado palabra.

A ruiña non vale nada,
ela vai digna de ver,
quen non ten amores nela
ha de os desear ter. 

Esta ruadiña de hoxe,
mañán hache de sonar,
ela que sone que non,
nós habemos de ruar. 

Inda che hei de botar outra,
inda che hei de botar outra,
inda che hei de botar unha
que che ha caír a roupa. 

O ghaiteiro de Sorribas,
mal raio de Dios o mate,
non quere tocala ghaita
sen tomalo chocolate. 

Heiche de tocar as cunchas,
miña carapucheiriña,
heiche de tocar as cunchas
naquela corredoiriña. 

Heicho de dar e dareicho,
tocadora do pandeiro,
heicho de dar e dareicho
o meu corazón enteiro. 

Ai, que ben baila aquel mozo!
Ai, que buenos puntos hace!
Imposible no tuviera
maestro que le enseñase.

Viva quien canta y quien baila,
viva quien sabe querer,
viva quien en el mundo pasa
pena por una mujer!.

Si queres que te lo diga,
cantando te lo diré;
cantando tomé amores,
cantando los olvidé.

Que ben baila, que ben baila
o da chaquetiña longa,
inda bailaría mellor
se a tivera redonda. 

Para cantar veño eu,
para bailar meu irmán,
para tocar o pandeiro,
viva quen o ten na man. 

Este pandeiro que toca
é de coiro de ovella,
inda onte comeu herbas,
hoxe toca que rabea. 

Toca pandeireta, toca,
senón heite de rachar,
que me costaches os cartos,
axúdamos a ghañar. 

A pandeireta rompeu,
Santísimo Sacramento,
a pandeireta rompeu,
metédelle as ferriñas dentro. 

Esta que canta comigo,
esta si que canta ben;
esta si que ten gracia,
esta si que gracia ten. 

Canta, compañeira, canta,
aleghra los corazones,
que non dighan que temos
pena por nuestros amores. 

Ai, miña nai!
Que tes miña filla?
Ándame unha cousa
na berberichiña.
Pois se che anda,
déixaa andar;
a berberichiña
aí che ha de quedar. 

Se mo deches, non mo deras,
eu pedir non cho pedín;
déichesllo a quen quixeches,
quéresmo cobrar a min. 

Esta noite e maila outra
e maila outra pasada,
abalei unha pereira
que nunca fora abalada. 

Se ti queres e eu quero,
nena da cara redonda,
se ti queres e eu quero,
unha cama nos abonda. 

Amor mío, vienes tarde,
has de dormir al sereno,
ábreme las puertas, niña,
y verás que tarde tengo. 

Amor mío, vienes tarde,
amor mío, tarde vienes,
ve a cumplir con otras damas,
conmigho cumplido tienes. 

Rapaciña do meu tempo,
chamáchesme a min rapaz,
durme comigho unha noite,
pola mañá xa verás. 

Eu pedinllo, ela doumo
debaixo dunha carquiexa;
eu pedinllo, ela doumo,
eu dela non teño queixa. 

Moza que estás na ventana,
retírate para dentro;
non fagas pecalos homes
nese sexto mandamiento.

Nena que véndelas peras,
cantas che mandaron dar,
para ti, meu queridiño,
non mas mandaron contar. 

Noche oscura, noche oscura,
para mi lindo reghalo,
que aborrecido me trae
las noches de luar claro. 

O Cachafeiro ten a rama,
o Cachafeiro ten a rama;
Forcarei da miña vida,
Soutelo da miña alma. 

O carballo da Portela,
ten a folla revirada,
que lla revirou o aire,
unha noite de xiada. 

Villagarcía de Arosa,
bien te puedes alabar,
Santiago, con ser Santiago,
no tiene puerto de mar. 

O paxaro de María,
anda nas miñas cereixas,
come, paxariño, come,
veremos cantas me deixas. 

Paxariño ghorrión,
onde vas face-lo niño?
Á horta do señor cura,
no máis alto ramalliño. 

O paxaro cando chove,
mete o rabo na silveira,
así fan as boas mozas
cando non hai quen as queira. 

O corazón da pulga,
quen o puidera guisar,
daba xantar e merenda
e cea para cenar. 

Heiche de dar o boi louro,
e máis a vaca marela,
e máis a filla máis nova,
se non queres a máis vella. 

Miña prima ten un ghalo,
canta como unha ghaliña,
dámo, miña prima, dámo,
dámo, miña queridiña. 

O demo e maila mona,
tuveron unha porfía,
o demo, que era noite,
a mona, que era día. 

Velaí vai o raposo,
polo camiño do carro,
leva os ollos na cabeza
e o cu debaixo do rabo. 

Rapa raposo,
a cabalo de un toxo,
non comas o año
de Pedro Castaño. 

Esta noite hei d’ir á tuna
cun pau de oliveira branca;
o que ghasto de zapato
tamén o aforro de manta.

Adiós, domingo de Entroido,
adiós, meu queridiño,
hasta domingo de Pascua
non che hei comer máis touciño.

Hai un frío que rabea,
nesta terra non se para,
imposible que non veña
da serra de Millerada.

Non chas quero, non chas quero,
navizas do teu naval,
non chas quero, non chas quero,
que me poden facer mal.

Adiós, domingo de Entroido,
adiós, meu queridiño,
hasta domingo de Pascua
non che hei comer máis touciño.

Hasta a folliña do millo
tamén ghasta cobardía,
deixa o orballo da noite
para beber polo día.

Adiós ríos, adiós fontes,
lavadoiros de lavar,
adiós mozas do meu tempo,
moito me habés de acordar.

Eu e maila miña compañeira
sempre nos queixemos moito,
pola primeira que morra
a outra ha de poñer loito.

Compañerita y hermana,
compañerita y hermana,
tus amores y los míos
pasan el puerto mañana.

Compañerita leal,
compañerita leal,
yo por ti pongo la vida
en la punta de un puñal.

Arriba non hai que temer,
arriba non hai que temer;
se nos levan á cadea,
hanos de manter.

Arriba non podo máis,
arriba non podo máis,
non poden os meus suspiros
alcanzar os teus “ais”.

Asubía que fai vento,
asubía que fai vento,
tamén eu che asubiaba
cando era do teu tempo.

Herba do trebo, meniña,
herba do trebo, rapaza,
herba do trebo, meniña,
herba do trebo che naza.

Sementei millo miúdo
na ventá do ferreiro,
sementei millo miúdo,
naceume un carabeleiro.

Sementei millo miúdo
no colo dunha rapaza,
sementei millo miúdo,
millo miúdo che naza.

Esta terra inda non é miña,
se non é, inda será,
sementei o trigo nela,
non sei se nacerá.

Vámonos de aquí, que é horas,
miña cariña de rosa,
vámonos de aquí, que é horas,
que esta terra non é nosa.

Mira que te mira Dios,
mira que te está mirando,
mira que te vas a morir
sin saber cómo ni cuándo.

Miña filla, confesión,
miña filla, confesión,
as castañas que comiches,
de que castiñeiro son?

Viva la gente del trono,
viva la gente tronera,
de los hijos de mi padre,
yo soy el más calavera.

Viva la gente del trono,
viva la gente tronera;
viva quen ten amores
do lado dalá da serra.

A muller que capa os homes
vive no campo de Noia,
fuxí, homes, fuxí, homes,
que aí vén a capadora.

Esta noite vai chover,
esta noite vai chover,
eu ben sei das abrighadas
onde me hei d’ir acoller.

Déixate andar, Manuel,
coa capa remendada,
déixate andar, Manuel,
quen mal anda, mal acaba.

Teño un pote vello,
todo está furado,
verte polo fondo
coma polo lado.

Miña cuñadiña nova,
meu irmán éche pequeno,
se queres que medre logo,
daráslle o almorzo cedo.

Heiche de dar o boi louro
e maila vaca marela,
e maila filla máis nova,
se non queres a máis vella.

Xa me dixo teu pai
que te chame a bailar,
e no medio do baile
que te deixe quedar.

Que ben che queda o sombreiro
posto por riba dos ollos,
que ben che queda o sombreiro,
non lle queda así a todos.

A ladra da escopeta
é a miña encubridora,
pensan que veño de caza,
veño de ver a señora.