Julio Durán Sieiro

Músico de solfa, emigrante retornado, viveu toda a súa vida da música. Comezou novo da man do seu avó José María Durán. O seu primeiro instrumento foi o clarinete aínda que posteriormente tamén tocaría o saxofón ou a gaita entre outros instrumentos. 

O primeiro mestre que tivo sen ser familiar fora Francisco Cerdeira Gil, onde se estreou coma músico na banda que dirixía con 12 anos. O clarinete fora mercado por 10 pesos ao música Arximiro González. Posteriormente montaría un pequeno grupo cos seus tíos Valentín e Cheché. Así o deixou recollido Campos no libro das bandas de música:

Pero Valentín tamén foi un bo gaiteiro. De feito, xunto co seu irmán Xosé e mailo seu sobriño Xulio impulsaron un grupo de gaitas‐charanga tradicional no que tamén participaron os músicos da Banda de Cerdedo Xosé María Sieiro co bombo, Arturo Sieiro co clarinete e David Paz coa caixa. Antonio Vidal foi outro bombeiro desta agrupación que nunca estivo relacionado coas bandas cerdedenses. 

Ramón José Lavandeira Limeres prestáballe o punteiro para que Julio practicase, e así facía cando tiña que ir ao monte a levar as vacas. Nunha das entrevistas realizadas polo ano 2016, Julio comentounos o inicio desta pequena agrupación. As bandas de músicas eran mol populares naquela época e o que facía falta eran gaiteiros, é por iso que se xuntaron e mercaron as gaitas en Pontevedra, no taller de Poceiro. O grupo que tiveron era unha novidade: dúas gaitas, clarinete, saxofón... Aproveitaron para tocar cos instrumentos de banda e de vez en cando incorporaban as gaitas para que fora algo diferente, tamén dependía do ritmo e do tipo de pezas que interpretaban.

En Venezuela seguiu exercendo de músico ademáis de rematar os estudos de oboe e frauta no conservatorio de Caracas.

A continuación, poderedes ver algúns dos métodos que aínda se conservan. Os métodos de frauta, clarinete e oboe foron publicados baixo o selo de Ricordi. No de frauta aínda se pode ler onde foi mercador: El palacio de la música - Caracas, Venezuela.

Nesta fotografía podemos ver a José Fírvida Cachafeiro, Maduro xunto a Julio Durán, José Barreiro ao tambor e José Durán, Cheché.

“Monso” Lavandeira e Julio Durán, integrantes da banda La Unión, posando cos instrumentos cambiados en Doade (Beariz)

As partituras que forman esta colección son testemuñas dunha carreira musical que transcendeu as fronteiras de Galicia, levando a Julio a vivir e traballar en lugares tan distantes como Venezuela e Brasil. Cada documento reflicte a evolución profesional de Julio, o seu inmenso talento e a súa capacidade para adaptarse a contextos musicais diversos. Desde as orquestras e cabarets de América Latina ata o coro parroquial da súa terra natal, a vida musical de Julio Durán foi unha mestura rica e variada de estilos e influencias.

Un dos aspectos máis destacados desta colección é a súa ampla variedade de instrumentos. Frautas, clarinetes e saxofóns son só algúns dos instrumentos para os que Julio escribiu partituras, evidenciando a súa versatilidade como músico. A súa habilidade para dominar diversos rexistros instrumentais foi fundamental para a súa participación en orquestras e proxectos musicais de carácter diverso. Moitas das partituras presentan transcricións manuscritas, onde Julio anotaba as harmonías empregando o cifrado americano, unha técnica que subliña tanto o seu dominio da teoría musical como a súa habilidade práctica.

Outro detalle notable desta colección é o uso innovador que Julio facía de diversos tipos de papel para plasmar as súas ideas musicais. Aínda que moitas partituras están escritas a lapis e algúns textos e anotacións resultan deteriorados polo paso do tempo, estas partituras seguen sendo unha xoia invaluable para investigadores e musicólogos. O desafío adicional de descifrar algúns dos textos engade unha capa extra de interese ao labor de conservación e estudo deste material.

Entre os documentos atopei tamén libretas nas que Julio facía exercicios de ritmo e harmonía. Estas libretas revelan o seu constante desexo de mellorar e perfeccionar as súas habilidades musicais, amosando non só a súa disciplina como músico, senón tamén o seu compromiso coa aprendizaxe continua. É probable que este material fose esencial durante os seus anos de actividade, tanto en bandas e orquestras como no seu traballo como profesor.

Un aspecto salientable do arquivo é o repertorio relixioso que se conserva. As partituras de música sacra evidencian o vínculo de Julio co coro parroquial de Cerdedo, onde exerceu como organista durante varios anos. Este material amosa a súa versatilidade como músico, capaz de moverse con fluidez entre o repertorio popular e o sacro, contribuíndo de maneira significativa á vida musical da súa comunidade.

En resumo, o conxunto de partituras e documentos musicais de Julio Durán Sieiro é fundamental para comprender a súa vida e obra. As súas transcricións a man, as anotacións en cifrado americano, o uso de papel improvisado e a mestura de repertorios populares e relixiosos destacan o enxeño e a dedicación dun músico excepcional. Este arquivo non só preserva o seu legado como intérprete e transcritor, senón que tamén honra a súa memoria como un dos grandes músicos de Cerdedo, cuxa influencia e inspiración aínda perduran.