Manuel Monteagudo Cadavid
Touqueira

Manuel Monteagudo Cadavid, coñecido coma Touqueira, naceu o 26 de novembro de 1909 en Cerdedo. Procedente dunha familia con raíces musicais, o seu amor pola música manifestouse desde unha idade temperá. O seu pai, Enrique Monteagudo Varela, un carpinteiro, e a súa nai, Peregrina Cadavid Martínez, deron forma á súa infancia en Cerdedo.

Dende a súa mocidade mostrou un interese pola música, aprendendo os rudimentos con Constantino Paz Gil e igual tamén baixo a tutela do mestre Ramón J. Lavandeira Limeres durante a súa breve estadía na escola de Cabenca. 

Distinguiuse pola súa habilidade para tocar varios instrumentos, sendo o bombo e os pratos as súas especialidades. Con todo, o seu verdadeiro talento residía na súa voz, a cal dominaba magistralmente en interpretacións relixiosas, especialmente durante a súa estancia no convento de Herbón.

Ademais da súa destreza musical, Manuel era coñecido polo seu atractivo físico e polo seu sentido do humor único, gañando o afecto de moitos na súa comunidade. A pesar do seu compromiso coa música, Manuel tamén se desempeñou en outros traballos, como a carpintería e a instalación eléctrica.

Casou con Erundina González a unha idade temperá, pero a súa paixón pola música nunca decaeu. Transmitiu o seu amor pola música aos seus fillos Enrique, Manuel e José, quen seguiron os seus pasos no mundo da música.

Manuel Monteagudo Cadavid faleceu á idade de 76 anos o 13 de maio de 1986.

A información proporcionada está no libro As bandas de música de Cerdedo do autor Manuel Campos. Este libro ofrece unha investigación detallada sobre a historia e o desenvolvemento das bandas de música en Cerdedo, incluíndo información sobre músicos destacados e a súa contribución ao panorama musical local.

Cronoloxía

BANDA POPULAR DE CERDEDO
Banda de música de Cerdedo

Fotografías

*Información obtida do libro As bandas de música de Cerdedo (Autor: Manuel Campos Toimil)

Bandas de música de Galicia
Enrique Alvarellos Iglesias

Cerdedo

(1 851-1 955)

Cuando, procedente de Lugo u Orense, el automovilista llega a Folgoso, ya no tarda en conocer la villa de Cerdedo, que necesariamente ha de atravesar de arriba a abajo.

En esta montañesa localidad de la provincia de Pontevedra existió una agrupación bandística, desde los comienzos de las bandas de Galicia. En el año 1.851, comenzó a ser organizada, según documentos consultados, si bien no hemos podido conocer el nombre de su promotor. Años más tarde, ya se habla de un asturiano, llamado Serrador, -por ser éste su oficio- que dirige la banda y toca varios instrumentos. Fallece Serrador, y se hace cargo de la batuta Constante Paz, que no tarda en abandonar el cargo. Se suceden entonces varios directores, entre los que hay que destacar:

Francisco Cerdeira, Manuel García, José Benito García, y ya, por fin, Manuel Monteagudo Cadavid, más conocido por “Touqueira”, con quien la banda se deshace en 1 955.

Los componentes que la de Cerdedo tuvo en los últimos años de su existencia, son los siguientes:

Oboe: Manuel Rey.
Requinto: Traían a uno de La Estrada.
Clarinete: Sieiro/ Fortes/ Clemente/ Eladio/ Durán.
Fliscorno: Gerardo Lavandeira/ Troitiño/ “Limeres”.
Cornetín: Nicolás García (maestro nacional).
Saxo alto: José Durán/ Manuel García/ Varela de Melide.
” tenor: Luis Caramés (maestro nacional)
Trombón: Antonio Varela/ Enrique Monteagudo/ José Monteagudo/ Manolo Monteagudo (fillos do Touqueira).
Bombardinos: José Benito García/ Valentín Durán.
Bajo: Jesús Troutiño/ Lavandeira/ Jaime/ Pedre, o Manco (de la izquierda).
Bombo: Gervasio Bugallo/ Sieiro/ Secundino Horta.
Platillos: José Paz.
Caja: Jesús Troitiño/ Ismael/ David Paz

De todos los bombistas, excepto José Paz, ningún sabía solfeo, y sólo salían cuando la banda tenía que dividirse, para hacer tres o más fiestas a un tiempo.

Esta banda llegó a tener 30 componentes. En tiempos de la República, y por motivos políticos, se dividió en dos: la de Cerdeira y la de José Benito. Más tarde, llegaron de nuevo a juntarse ambas.

Uno de sus primitivos músicos, Bernardino Cachafeiro, contrajo matrimonio en 1 868 con una chica de Campo Lameiro, y en aquella villa, fundó otra banda que llegó a competir con la de Cerdedo, si bien las relaciones humanas entre ambas eran cordiales.

Los componentes que la de Cerdedo tuvo en los últimos años de su existencia, son los siguientes:

De todos los bombistas, excepto José Paz, ninguno sabía solfeo, y sólo salían cuando la banda tenía que dividirse, para hacer tres o más fiestas a un tiempo.

Atravesaban la montaña andando, hasta llegar a Barcia y Covela de Antas, tierra de Cambeses, y llegaron hasta Oitabén, ya cerca de Redondela. Llevaban siempre la comida, consistente en cinco libras de carne y una de jamón, y allá hacían el cocido en la taberna que hubiese. En Oitabén, la fiesta solía hacerla Cambeses. pero un año tuvo que faltar, y escribió a Touqueira, para que fuese a cubrirle el compromiso; Touqueira le aceptó. El fuerte de la de Cerdedo era la Misa; cantaban tres o cuatro, entre ellas, la de Revanello y la de Pío X. Touqueira había sido seminarista, y de esto sabía mucho, además de cantar muy bien. En Antas los estaba esperando un “práctido de Cambeses”, para conducirlos a Oitabén. Cambeses le había dicho a Touqueira que no llevara bombo, por haberlo allí, y luego resultó que tenía la piel rota. Gracias a un gaiteiro que, situado al lado de la banda, se encargó él mismo de darle el golpe para el remate.

“A xente dalí -nos contaron- tiña un baixo concepto dos músicos que sempre chegaban á parroquia cunha fardela e unhas faragullas, para comeren”. “pero aquil ano, os de Cerdedo chegaron cunha mula e unha perna de becerro inteira. Foron á taberna, e dixéronlle: Vosté poña o repolo e mailo unto e garbanzos, e fáganas ahí un bo cocido”. Tan pronto como los de la taberna observaron la abundancia y la pulcritud en el uniforme de los de Cerdedo, los subieron al cuarto-comedor en donde también comían los curas de la fiesta, porque antes, había comentado el dueño de la casa:

“Ista xente éche entre fina, e hai que levalos pra onde os curas”.

Artigos relacionados