Lealdino Fernández Nieto
Lealdino Fernández Nieto, nado o 8 de decembro de 1914 en Bugarín, unha aldea da parroquia de Castro, foi un dos destacados músicos e gaiteiros da rexión durante o primeiro cuarto do século XX. Tivo un irmán xemelgo, Serafín, quen lamentablemente faleceu sendo aínda un neno. Máis tarde, os seus pais, José Fernández Beiro e Manuela Nieto, decidiron darlle ao seu outro fillo músico o mesmo nome de Serafín.
Lealdino comezou a aprender a tocar a gaita e a caixa mentres cumpría co servizo militar. Durante aqueles anos, estivo a piques de sufrir un grave accidente cando unha explosión de munición ocorreu preto de onde ensaiaba coa gaita, chegando incluso a danar o instrumento. Con todo, Lealdino conseguiu reparar a gaita e continuou a tocar durante moitos anos.
A pesar disto, Lealdino continuou a tocar en diversas ocasións xunto ao seu irmán Serafín e outros músicos como Perfecto Fontenla e José Muras, formando a Orquestra de Serrapio e Bugarín. Con o tempo, Lealdino tamén incursionou na batería e ocasionalmente acompañaba á Banda de Cerdeira tocando a caixa.
A información proporcionada está no libro As bandas de música de Cerdedo do autor Manuel Campos. Este libro ofrece unha investigación detallada sobre a historia e o desenvolvemento das bandas de música en Cerdedo, incluíndo información sobre músicos destacados e a súa contribución ao panorama musical local.
Canteiros e artistas da Terra de Montes e ribeiras do Lérez
ESTA INFORMACIÓN PODE TER ERROS
Autor: Antonio Rodríguez Fraíz
Imprime: Gráficas Portela S. L. – Loureiro Crespo, 57 – Pontevedra
ISBN: 84-300-8284-0
Depósito Legal: PO. 319-82
Montaxe portada: Antonio Míguez Montes
Comisión de Cultura da Excma. Deputación de Pontevedra e Concellos de Cerdedo e Forcarei
Lealdino Fernández Nieto
Gaiteiro, nado en Bugarín no 1912. Un dos bós gaiteiros e artistas de Terra de Montes, na que tantos agromaron. Na compaña de Francisco Bouzas e Xosé Obelleiro —tamborileiros— aledaron as xuntanzas e festas de Terra de Montes, Campo-Lameiro e Cotobade.
Na loita civil e despóis dela, como os trunfadores non tiñan degoiro polo arte autóctono, nin polas festas do pobo, deixóu de tocar, adicándose os negocios que, se ben é certo que dan pouca cultura e groria, en troques dan máis diñeiro.
